“Ik heb het boek samen met mijn zoon van tien gelezen. Vaak wisselden we elkaar af. Ik las een gedicht voor, en dan hij. Hij zei dan: “Nu zet ik mijn gedichtenstem op.” En voor mij was het dan nog extra genieten geblazen. De gedichten in dit boek zijn zo grappig, praktisch of verwonderlijk dat je er erg leuk over kunt door filosoferen met elkaar.” 

Wat moet je doen als…

“Het boek bestaat uit een stuk of 20 gedichten, die allemaal beginnen met ‘Wat je moet doen als…’. Dat is niet voor niets, het boek heeft immers als ondertitel: gedichten waar je wat aan hebt. En dat klopt ook echt! De gedichten variëren van heel praktisch – wat je moet doen als je niet weet wat je moet tekenen bijvoorbeeld, of wat je moet doen als je van auto’s houdt en je vader niet – tot heel poëtisch en gevoelig. Wat je moet doen als je moeder huilt, of wat je moet doen als jouw opa steeds meer vergeet. Elk gedicht is geïllustreerd door Martijn van der Linden, in allemaal volstrekt andere stijlen. Echt prachtig gedaan.”

Meest bijgebleven

Een van de gedichten die mij het meeste bijbleef, was ‘Wat je moet doen als er iemand dood is gegaan die je niet zo goed kende’.

Iets wat iedereen als kind wel meemaakt, een verre oom of tante, die je maar een paar keer zag op een familiereünie, overlijdt. Hoe herdenk je zo een iemand, zo een lege plek, die je net zo weinig meemaakte ‘als Pasen, Sinterklaas of vuurwerk op oudjaarsnacht’. Het gedicht eindigt hilarisch en ontroerend tegelijk. De ik-verteller heeft zo maar een dag op de kalender in de wc aangekruist:

“Met onzichtbare kaartjes

En onzichtbare taartjes

Vieren we iedereen die we ooit zijn vergeten

Denken we terug aan wat we echt niet meer weten.

Een laatste herinnering

Aan een allerlaatste lach –

Op nationale

Tante Dinges-dag”