Stilte is mijn moedertaal - Sulaiman Addonia

Een boek over verlangen, eenzaamheid en identiteit. Waarin mensen zich staande proberen te houden in de duisternis, die maar bij vlagen oplost in het zonlicht.

"Het boek vertelt het verhaal van Saba en haar broer Hagos. Op de vlucht voor oorlog leven ze in een kamp in de wildernis van Oost-Afrika. Vóór het kamp draaide Saba's bestaan om kennis en boeken. In haar nieuwe wereld - waarin traditie en stadse gebruiken elkaar kruisen - moet ze haar weg zien te vinden.   

Hoe kan Saba, een meisje dat zich verzet tegen traditionele genderrollen, zichzelf blijven en haar zwijgzame broer behoeden voor de rauwe werkelijkheid? Hoe kan ze het leven leven, zelfs als ze ver van huis is?

Het is zo mooi, want...

... Sulaiman maakt zinnen die je raken in je hart, met treffende metaforen die een verbondenheid met de natuurlijke wereld en het universum blootleggen. Hij neemt je mee in een wereld die hard en meedogenloos is en bleek uitslaat als een overbelichte foto. Toch blijf je lezen omdat hij je verleidt met woorden, soms troostend, soms sensueel. Ik lees in dit boek zowel de kracht van vrouwen als de last die zij moeten dragen. En dat raakt me.

Waarom moet je dit boek écht lezen?

Het thema is urgent. Dit boek geeft je een ander beeld van vluchtelingenkampen dan we kennen uit de media. Een van de personages beschrijft dit treffend in het boek: "Mensen denken dat vluchteling zijn het einde van het leven betekent... Ze verwarren het kamp met een begraafplaats. We zijn mensen. We hebben onze behoeftes, waar we ook zijn."

Addonia schrijft poëtisch, neemt je mee in een wereld waarin droom en werkelijkheid in elkaar lijken te vervloeien. En op het moment dat je je laat vervoeren door zijn mooie zinnen, word je als lezer telkens weer keihard met je neus op de feiten gedrukt."