“Met mij gaat het altijd goed”, zegt Farhat als ik vraag hoe het gaat. Saai, roep ik grappend en we vertrekken voor een taalwandeling in de buurt. Omdat ik niet zo houd van vaste routes, ook saai, neem ik mijn taalmaatje mee naar een nieuwe plek. Hij vertelt dat hij wel een beetje verkouden was vorige week en een coronatest had gedaan bij de GGD. Hij spreekt het uit als GuhGuhDuh. Ik verbeter: GeeGeeDee. Bijzonder hoe zo’n veelgebruikte afkorting in de afgelopen jaren, bij hem dan blijkbaar niet is gekoppeld aan de letters. Zoiets hadden we eerder eens met het landelijke noodnummer 112, dat Farhat uitsprak als honderdtwaalf.

Haperend

Bij het volkstuincomplex Zonder Werken Niets aangekomen, slaan we zomaar een pad in en staan af en toe stil bij een bord. Soms vraag ik Farhat iets hardop te lezen en merk dat zijn uitspraak steeds beter wordt, maar dat hij wel vaak woorden overslaat. We blijken stil te staan bij een zintuigentuin. Een vrouw bespeurt onze belangstelling en we krijgen een spontane rondleiding. In het tuinhuis zitten mensen met een haperend brein, vertelt een vrijwilliger die met kruidenbakken in de weer is. “Dat zijn ouderen met een geheugen dat…die…ik kom even niet op het woord... Nou, ik zit hier in ieder geval alvast op de juiste plek!”. Farhat lacht hartelijk mee om de grap. Ik toets of hij ‘haperend’ begrijpt en haal de werking van auto’s en machines erbij om het te verduidelijken. Weer alleen op pad bedenk ik me opeens dat ik niet zeker weer of het woord ‘zintuigen’ tot Farhats woordenschat behoort. “Als je iets eet, hoe proef je het? En als je iets hoort, hoe je dat doet. Het zijn er vijf”, luidt het antwoord. Dat klinkt me als muziek in de oren!

Zonder werken niets

We lopen terug langs de voetbalvelden en Farhat vertelt me dat hij straks “kinderen moet ophalen”. Plus lidwoord en dan is de zin goed. Of met bezittelijk voornaamwoord want het zijn per slot van rekening niet zomaar kinderen, maar die van jou. Als ik vraag hoe hij gaat, antwoordt hij: “Met de fiets want het is een mooi weer”. Mooi weer is het, zonder lidwoord. Het zijn kleine dingen maar Farhat blijft blij dat ik hem onmiddellijk corrigeer.

Bijna bij zijn huis informeer ik naar de sollicitatiegesprekken van zijn vrouw. Het ziet er rooskleurig uit. Nu alleen de kinderopvang nog regelen voor de jongste en dan zou ze een paar dagen op kantoor aan de slag kunnen. Mooi, want, “Zonder werken niets!”, merk ik met een knipoog op. Farhat en ik lachen er samen om. En zo scheiden onze wegen zich na wederom een vruchtbare wandeling.

Over Jikke Kuiper

Jikke Kuiper is een Haarlemse illustrator. Eerdere taalplaatjes en andere illustraties vind je op www.jikkekuiper.com. Of volg Jikke op Instagram via https://www.instagram.com/jikkek